HAVANA – CUBA
«Habana mi amor!»
«Havana – diary: Απάνω στη κάσα της παλιάς πόρτας, ίσα που φαινόταν ένα ξεθωριασμένο Venceremos, γραμμένο με κόκκινο μαρκαδόρο. Ο τοίχος ήταν βαμμένος σ’ ένα άρρωστο πράσινο λαδί χρώμα. Ανέβηκα τα λιγοστά σκαλιά και προχώρησα κάτω απ’ το άγρυπνο μέσα στο κάδρο βλέμμα του Che. Μπήκα σ’ ένα στενόμακρο δωμάτιο. Κάποιες γυναίκες έκοβαν φύλλα καπνού με κοφτερά λεπίδια. Σε μια ζυγαριά τον ζύγιζαν και συνέχιζαν να κόβουν. Ένας ξερακιανός τύπος με πλησίασε και μου έβαλε στο χέρι ένα μεγάλο πούρο. Η συναλλαγή με το δολάριο έγινε στο φτερό, μα ο κομισάριος της φάμπρικας μας πήρε πρέφα. Έστριψα γρήγορα και μπήκα σε μια μεγάλη αίθουσα. Καθισμένος σε μια υπερυψωμένη έδρα στο βάθος, ένας εκφωνητής διάβαζε στο μικρόφωνο ένα βιβλίο. Οι εργάτες κι οι εργάτριες δούλευαν δίχως ένταση επάνω σε ξύλινους πάγκους. Σε ορισμένες τελείες της αφήγησης χειροκροτούσαν με φανερή ικανοποίηση! Ο κομισάριος εμφανίστηκε ξανά. Με ακτινοσκοπούσε από μακριά. Οι έλικες της οροφής γυρνούσαν δραματικά αργά. Πέρασα ιδρωμένος σ’ ένα χλωμό διάδρομο. Στον τοίχο υπήρχε η φωτογραφία ενός μικρού παιδιού. Ήταν ο Elian González. Η ιστορία του παιδιού ξεκίνησε στις 25 Νοεμβρίου 1999 όταν η αμερικανική ακτοφυλακή έσωσε τον πεντάχρονο τότε Elian, ο οποίος βρέθηκε μόνος στη θάλασσα ανοικτά του Μαϊάμι. Η μητέρα του και άλλοι εννέα συνεπιβάτες
του στο μικρό σκάφος, είχαν βρει τραγικό θάνατο στην προσπάθειά τους να φτάσουν από την Κούβα στις ακτές της Φλόριντα. Συνέχισα στον διάδρομο. Κάτω στο πάτωμα ήταν στοιβαγμένα και σφραγισμένα κουτιά με πούρα που περίμεναν το μέτρημα. Άνοιξα μια πόρτα, κατέβηκα τα σκαλοπάτια και βγήκα έξω στον καυτό ήλιο. Περπάτησα μέσα στις γειτονιές. Κοπέλες με κάτασπρα δόντια χόρευαν στο ρυθμό της Salsa. Κατέληξα στη Floridita για ένα παγωμένο daiquiri και μια entrevista από τον Hemingway. Αργά το απόγευμα βρέθηκα πάλι στη Paseo de Marti. Έκανα σινιάλο σε ένα ταξί, μια καλογυαλισμένη σεβρολέτα, και γρήγορα έφτασα στη θάλασσα. Ήταν η ώρα της Avenida del Malecón».
