«Wadi Rum – diary: Μείναμε δύο μέρες τη Petra και φύγαμε για το Wadi Rum. Φτάνοντας νωρίς το μεσημέρι στις πύλες της ερήμου, μας περίμενε ένα παλιό FJ40 της Toyota. Πηδήξαμε στη καρότσα και χωθήκαμε μέσα στην κόκκινη έρημο. Στο βάθος του ορίζοντα, υψώνονταν ανάμεσα στους αμμόλοφους διάσπαρτα γιγάντιοι όγκοι βράχων. Σε λίγο περνούσαμε ανάμεσά τους, σαν ένα τόσο δα μικρό σκαθάρι, που ψάχνει να κρυφτεί μέσα στην άμμο. Ξεπεζέψαμε σε μια συστάδα από σκηνές νομάδων, στη σκιά μιας μικρής βραχονησίδας στη μέση της ερήμου. Με το χαρακτηριστικά υπερήφανο βλέμμα τους, οι βεδουίνοι μας υποδέχτηκαν με θέρμη. Μας κάλεσαν πολύ ευγενικά μέσα στη σκηνή τους, και μας πρόσφεραν τσάι. Ανταλλάξαμε κάποιες φιλοφρονήσεις, εμείς στα ελληνικά και εκείνοι στα αραβικά. Δεν χρειάστηκαν και πολλά για να καταλάβει ο ένας τον άλλο. Ένα χαμόγελο κι ένα καθαρό βλέμμα είναι πάντοτε αρκετά. Όταν σε λίγο ξεκινούσαμε και πάλι για τις δικές μας σκηνές όπου θα διανυκτερεύαμε, είχε ήδη αρχίσει να σουρουπώνει. Τυλιχτήκαμε με τις κουβέρτες που μας έδωσε o Muhammad, ο οδηγός του Τoyota μας. Ήταν δεν ήταν 20 χρονών, πολύ πρόσχαρος και δεν φορούσε παπούτσια παρά μόνο κάλτσες. Πριν βραδιάσει εντελώς, φτάσαμε στη βάση μας. Ήταν μερικές μεγάλες μακρόστενες σκηνές, καμωμένες από γίδινο μαλλί και στημένες στη ρίζα ενός