Ο χρυσαετός της στέπας είναι το σύμβολο του Kazakhstan και αποτελεί φόρο τιμής στην αυτοκρατορία του Genghis Khan, που το κυβερνησε στο απόγειο της δόξας του, έχοντας ως έμβλημα μια γαλάζια σημαία με έναν αετό στη μέση. 4.000 χρόνια τώρα, οι άνθρωποι που κατοικούν στο Kazakhstan και το Kyrgyzstan, έχουν σφυρηλατήσει μία δυνατή σχέση με τους χρυσαετούς. Τους εκπαιδεύουν από μικρή ηλικία και τους χρησιμοποιούν στο κυνήγι. Για τους Καζάκους νομάδες, το κυνήγι αποτελεί τρόπο ζωής, αφού εκτός από τα θηράματα που θα τους θρέψουν, θηρεύουν επίσης λύκους και αλεπούδες. Τους μεν λύκους γιατί αποτελούν μία προαιώνια απειλή για τα ζώα τους, τις δε αλεπούδες για τη γούνα τους, η οποία είναι πολύτιμη σε μία περιοχή του πλανήτη, όπου οι θερμοκρασίες πέφτουν γύρω στους 30-40 βαθμούς Κελσίου υπό το μηδέν! Στα βουνά και στις στέπες, οι ανοιχτοί χώροι καθιστούν το κυνήγι εξαιρετικά απαιτητική υπόθεση για τους ντόπιους, κι αυτό επειδή είναι πολύ δύσκολο να προσεγγίσουν το θήραμα, καθώς γίνονται αντιληπτοί από μεγάλες αποστάσεις. Έτσι, αναγκαστικά έπρεπε να βρουν κάποιον άλλο τρόπο κυνηγιού, ώστε να είναι αποτελεσματικοί. Και τον βρήκαν. Ταυτόχρονα με την εξημέρωση του αλόγου, πριν από χιλιάδες χρόνια, άρχισαν να εξημερώνουν και να εκπαιδεύουν στο κυνήγι τους χρυσαετούς! Η κάθετη εφόρμηση του χρυσαετού γίνεται από νεκρή οπτική γωνία. Συχνά η αλεπού δεν μπορεί να τον δει παρά την τελευταία στιγμή, όταν οι φτερούγες του έχουν ανοίξει, για να φρενάρει την εφόρμηση και να τις επιτεθεί με τα γαμψόνυχά του που λειτουργούν σαν μέγγενη. Ακόμα κι αν τον αντιληφθεί, όμως, να διπλώνει τις φτερούγες και να κατευθύνεται εναντίον της, είναι αδύνατο τις περισσότερες φορές να την βοηθήσουν τα ταχύτατα ζικ – ζακ που κάνει για να τον αποφύγει μέσα στο ανοιχτό πεδίο μιας στέπας, καθώς ο χρυσαετός μπορεί να αναπτύξει ταχύτητες 240 έως 320 χλμ την ώρα όταν κάνει τη δραματική εφόρμηση προς το θήραμά του. Στον τρόπο ζωής και την κουλτούρα του δυτικού κόσμου, η εικόνα του έφιππου καβαλάρη επάνω στον βραχίονα του οποίου κάθεται ένας αετός με δερμάτινο κάλυμμα στα μάτια, ίσως αποτελεί σκηνή από ταινία φαντασίας. Στο Kazakhstan όμως, αντικατοπτρίζει την καθημερινότητα των ανθρώπων των στεπών, στον αγώνα που δίνουν για επιβίωση. Πάνω στα άλογά τους, συνήθως σε ομάδες δύο ή και περισσοτέρων ατόμων, σκαρφαλώνουν σε κάποια βραχώδη κορυφή ή πλαγιά, ώστε να έχουν όσο το δυνατόν καλύτερη επίβλεψη της στέπας. Κι εκεί περιμένουν τη στιγμή που κάποιο θήραμα θα κάνει την εμφάνισή του. Όταν εμφανιστεί κάποιος λύκος, μία αλεπού, ή ένας λαγός, βγάζουν από τα μάτια του αετού το κάλυμμα και τον αφήνουν να αναλάβει δράση. Εκείνος ξέρει τι πρέπει να κάνει και, συνήθως, το κάνει με επιτυχία. Για να επιτευχθεί η εξημέρωση του χρυσαετού και η αγαστή συνεργασία, απαιτείται η εκπαίδευση του φτερωτού θηρευτή από μικρή ηλικία. Οι κυνηγοί της στέπας παίρνουν το μικρό αετόπουλο από τη φωλιά του, και φροντίζουν να είναι το πιο μικρό της γέννας. Ουσιαστικά του σώζουν τη ζωή, αφού αν μείνει στη φωλιά ο μεγαλύτερος αδελφός του θα το σκοτώσει με το ράμφος του. Από τη στιγμή που ο χρυσαετός θα βρεθεί στα χέρια του κυνηγού, ο τελευταίος αφοσιώνεται στο μεγάλωμα, το ημέρωμα και την εκπαίδευσή του. Ο κυνηγός το έχει πάντα δίπλα του, μέσα στη σκηνή του και το ταΐζει με κρέας. Για να παραμένει ήρεμο το πουλί, του σκεπάζει τα μάτια με κάλυμμα και μόλις αναπτύξει το φτέρωμά του αρχίζει η εκπαίδευση. Το εκπαιδεύει με ομοιώματα λαγού, λύκου και αλεπούς, ακολουθώντας την ίδια τακτική με τους εκπαιδευτές σκυλιών και επιβραβεύοντάς το σε κάθε επιτυχημένη εφόρμηση.