«Spitzbergen – diary: Ο Rasmus έπαιξε για λίγο τις σφαίρες στη τσέπη του. Ύστερα ζύγιασε μία στη χούφτα του και γέμισε με σταθερό χέρι το παλιό Μ1. Ποτέ δεν ξέρεις  αν θα βρεθείς αντιμέτωπος με μια πεινασμένη αρκούδα! Είπε χαμογελώντας και φόρεσε το κόκκινο σκουφί με τις μάλλινες κοτσίδες, κρύβοντας τ’ αχυρένια μαλλιά του Βίκιγκ που κουβαλούσε μέσα του. Κρέμασε τ’ όπλο στον ώμο και μας έκανε νόημα να τον ακολουθήσουμε. Περάσαμε τον μικρό χείμαρρο που μας έκλεινε το δρόμο, ισορροπώντας πάνω σ’ ένα δοκάρι σχεδόν μέσα στο παγωμένο νερό και πήραμε την ανηφόρα προς τη κορυφή Sarkofagen. Το μονοπάτι ήταν αρκετά απότομο στην αρχή γεμάτο μεγάλες κοφτερές πέτρες, που σε κάθε μας βήμα γλιστρούσαν προς τα κάτω παρασέρνοντας άλλες μικρότερες. Ο καιρός ήταν παραδόξως αρκετά καλός – γύρω στους 10° πάνω απ’ το μηδέν – κι έτσι 40΄αργότερα, αντικρίζαμε ιδρωμένοι τον παγετώνα που έρεε γαλάζιος πιο κάτω από μας. Η τραβέρσα μας έβγαλε πάνω στη κορυφογραμμή και σίγουρα θα φαινόμασταν από μακριά σαν αδύναμα μυρμήγκια, που έλκονταν δραματικά προς το τέλος του κόσμου. Μετά από λίγο πατήσαμε στο μαλακό γρασίδι της Sarkofagen, με τις μοναχικές οκτοπέταλες δρυάδες να ξεπετάγονται κάπου-κάπου από μέσα του κατάλευκες, υψώνοντας τους κίτρινους στήμονες σαν παντοδύναμες κεραίες που 

γυρεύουν μυστικά ουράνια μηνύματα! Ήταν ένα στενόμακρο πλάτωμα που γκρεμιζόταν επικίνδυνα στη δυτική του πλευρά, εκεί απ’ όπου έβλεπες κάτω όλο το Longyearbryen, να περιμένει στη θέση του τον ερχομό της μεγάλης χειμωνιάτικης νύχτας. Λίγες κοτρώνες στοιβαγμένες σαν μια μικρή πυραμίδα, μας θύμισαν πως ήμασταν 500 μέτρα πάνω απ’ τη γκρίζα θάλασσα. Βγάλαμε από μια εσοχή το μεταλλικό κουτί και γράψαμε τα ονόματα μας στο βιβλίο που φυλασσότανε μέσα. Ήταν 24 Αυγούστου του 2008. Ήπιαμε από μια κούπα αχνιστό καφέ, μοιραστήκαμε μια πλάκα σοκολάτας και αποθηκεύσαμε σε θυρίδα του εγκεφάλου μας την άκρη της Γης. Γύρω μας, ως όπου έφτανε το μάτι, βλέπαμε μόνο τα χιονισμένα βουνά της Σπιτσβέργης. Τα βορινά εκείνα, αλφαδιασμένα δίχως τις μύτες των κορυφών τους, ήτανε λες και μια υπερφυσική δύναμη τα είχε κόψει σε μια γιγάντια λαιμητόμο. Στο νότο αντίθετα, οι ορεινοί όγκοι σαν πύργοι της κόλασης κάρφωναν τα σύννεφα, που έρχονταν γρήγορα κι απειλητικά κατά πάνω μας. Κανένα βλέμμα δεν μπορούσε να τρυπήσει τη ψυχή των Svalbard! Καμία λέξη δεν μπορούσε να γεννηθεί στο αρχιπέλαγος της σιωπής περιγράφοντας την αχνή πλειστόκαινη ανάσα! Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε αργά προς τη διχάλα του παγετώνα και προσπερνώντας ένα-δυο μικρούς καταρράκτες, σε λίγο πατήσαμε πάνω του. Κυλήσαμε μαζί ως τα κρυστάλλινα και γεμάτα με διάσπαρτα απολιθώματα ρυάκια φτάνοντας μέχρι τα παραπήγματα των σκυλιών, έξω απ’ τη μικρή πόλη-καταυλισμό. Πλησιάζοντας τα πρώτα μικρά οικήματα ρίξαμε πίσω μια τελευταία ματιά, ενώ ο Rasmus άδειασε το Μ1 και φύλαξε τη σφαίρα για την επόμενη φορά…»

PLANNING A TRIP
Travel Planning Challenges and How to Overcome Them
Do you need help?
Ask me.